Sprawdź poziom inteligencji

Zgodnie więc z propozycją Sterna, dziecko 2-letnie, które rozwiązałoby zadania testu odpowiadające wiekowi 1 rok (czyli wiek umysłowy=1 rok), osiągnęło w teście inteligencji wynik IQ=1/2x100 = 50. Natomiast dziecko 12-letnie, które rozwiązałoby zadania testu odpowiadające wiekowi 11 lat, uzyskałoby wynik IQ=11/12x100 = 92. Z zmiany dziecko, jakie rozwiązałoby zadania testowe odpowiadające odpowiednio jego wiekowi życia, uzyskałoby zawsze wynik 100. Dzięki temu efekty IQ zaprezentowane zostawiły na mierze, gdzie ceny powyżej 100 oznaczają przyspieszenie, i wyniki gorsze od 100 oznaczają opóźnienie rozwoju intelektualnego w stosunku do wieku bycia. Siła taż stała nazwana skalą ilorazu wyobraźni natomiast stanowi do dziś powszechnie stosowaną skalą standaryzowaną. W 1916 roku, amerykański psycholog z Uniwersytetu Stanforda w USA, Lewis Terman, opublikował zrewidowaną, poprawioną wersję testu Bineta-Simona, w której po raz pierwszy został wykorzystany jako przejaw wykonania testu

Iloraz inteligencji rozwojowy[edytuj] Prekursorem (choć nie twórcą) pojęcia ilorazu analiz był francuski psycholog Alfred Binet, który w 1905 roku wspólnie z lekarzem Teodorem Simonem wydał pierwszy test do pytania ogólnej sprawności intelektualnej (inteligencji) u niemowląt, znany pod nazwą Test Bineta-Simona. Test montował się zwykle z ćwiczeń umysłowych o nowym stopniu sztuk (w przeciwieństwie do wcześniejszych prób konstrukcji testów inteligencji, które powodowały głównie zajęcia na forma fizyczną lub marki antropometryczne). Po sprawdzeniu zbytnio ich korzyścią wystarczająco wysokiej siły dzieci, Binet ustalił stopień trudności konkretnych ćwiczeń i porangował je według wzrastającego stopnia trudności. Następnie określił zakresy rozwiązanych zadań, które zwykle osiągają dzieci w nietypowym wieku. W ostatni system było się możliwe ocenienie, czy konkretne dziecko posiada rozwiązać działania tego testu dostosowujące jego starzy bycia. W finału interpretacji owoców ostatniego eg

Skala Inteligencji Bineta-Simona Prawzorem tych testów IQ jest Moc Inteligencji Bineta-Simona (którego późniejszą odmianą jest test Stanford-Bineta) napisana przez autora pojęcia wieku umysłowego – Alfreda Bineta w 1905. Pierwotnym charakterem tego egzaminu było wybieranie uczniów w naukach podstawowych, którzy wymagają specjalnej współpracy w szkoleniu. Założenie Bineta istniałoby takie, że słaby wynik IQ nie pokazuje na niemożność zrobienia doskonałych zysków w nauce, lecz osoby takie muszą specjalnej, fachowej uwag także zalecenia w procesie edukacji. Współczesne testy inteligencji To testy IQ zazwyczaj dobrze mogą ustalić poziom wykonania zdefiniowanych umiejętności kognitywnych (sprawność językowa, arytmetyczna, skojarzeniowa, teoretyczna i przestrzenna) w budowie krótkich zadań, przy czym zadania badające określone nauce są przemieszane tak, ażeby nie nużyć badanych osób. Testy na inteligencje pozwalają zazwyczaj zmierzyć poziom kompetencji w dowolnym z aktualnych domów

Krytyka testów IQ[edytuj] Wielu psychologów uważa, że jakieś testy psychometryczne dają zafałszowany i nadmiernie uproszczony obraz umiejętności duchowych i wewnętrznych ludzi, sztucznie ich selekcjonując na „silniejszych” i „niebezpieczniejszych”. Np. w publikacji The Mismeasure of Man profesor Stephen Jay Gould poddał druzgocącej krytyce podstawy naukowe testów psychometrycznych i szkoliłem, że są one zapewnij rodzajem „rasizmu naukowego”, szczególnie gdyby są stosowane, aby pokazać „wyższość” każdej grupy społecznej nad innymi (np. wyższość mężczyzn nad osobami czy „rasy żółtej” nad „białą”). (zob. norma (psychologia)). Z podobnych czynników w ZSRR od 1936 stosowanie testów było niezgodne. Jakkolwiek same testy IQ są ciągle zagadnieniem bardzo niezgodnym z naukowego oraz wspólnego punktu widzenia, są one dalej dość szeroko łączone w doświadczeniach psychologicznych i socjologicznych, zwłaszcza z niedoborze innych, doskonalszych narzędzi pomiarowych. Naukowcy wykorzystujący